Salar de Uyuni
Door: Klaske en John
Blijf op de hoogte en volg John
07 December 2008 | Bolivia, Potosí
Hoihoi,
In de reisgidsen wordt je afgeraden om naar Uyuni te gaan met de trein. Duurt te lang, je komt midden in de nacht aan. Ondertussen hebben we van mede-reizigers gehoord dat dat wel meevalt. Nee, dan onze busreis.... Het eerste stuk vanuit La Paz valt wel mee. Maar dan begint het gehobbel. Klaske krijgt John´s kleine rugzak op haar hoofd en zegt nog heel optimistisch: "Ik hou em wel even vast totdat het voorbij is". John houdt em wel tussen z´n benen, anders had Klaske de tas nog uren kunnen vasthouden. Die nacht gaan John´s schoenen nog aan de wandel en komt er een fles water voorbij gehobbeld. Na zo´n 5 uur denderen over een gravel weg (type wasbord) komen we dan ook gebroken aan in Uyuni ´s morgens. Gelukkig hoeven we niet veel meer te doen dan een toer boeken voor de volgende dag.
Dat lijkt makkelijk, maar valt niet mee. Je leest allelei horror verhalen over slechte koks, dronken chauffeurs en overgezet worden naar een andere agency omdat jou agency te weinig toeristen heeft. Na wat wikken en wegen, praten met agencies en mede toeristen en wat onderhandelen hebben we uiteindelijk wat geboekt. 2 Ierse zussen waar we mee gekletst hebben besluiten met hun 3 vriendinnen met dezelfde toer mee te gaan. Wat een verademing, deze trip begint pas om half 11 in tegenstelling tot andere trips die vaak om 6 uur begonnen. Wij hadden een gezellig clubje met 2 franse meiden en een belgisch (vlaams)stel. We troffen het met de chauffeur/gids die veel vertelde, al was het dan in het Spaans. De eerste dag ging langs het trein kerkhof (wat ooit een museum had moeten worden) over de zoutvlakte van Uyuni. Wat oogverblindend wit! Het zoutmuseum en het zouthotel stellen niet veel voor, maar we zijn erg onder de indruk van Isla del Pescado. Een eiland midden op de zoutvlakte met heel veel cactussen. We lopen een rondje en maken veel foto´s/film. We lunchen en maken daarna nog veel "funny pictures". Doordat er geen perspectief is op de witte vlakte kun je foto´s maken alsof je op een fles water staat e.d. ´s Avonds slapen we in een zouthotel aan de rand van het zoutmeer. De volgende ochtend bekijken we de zonsopgang en gaan we naar een prachtig meer waar veel flamingo´s te zien zijn. Na de lunch volgen nog meer mooie meren met als afsluiter de "laguna colorado", het rode meer. Ook zien we deze dag nog een actieve vulkaan. In dit geval zien we alleen maar een klein rookpluimpje, maar ook hier is het landschap prachtig!
´s Nachts is het erg koud en wederom blijkt dat Klaskes ingewanden geen fan zijn van de hoogte (4200m) want de volgende ochtend zijn ze behoorlijk opstandig. We vertrekken om 4.30 uur om bij het opkomen van de zon de geisers te kunnen zien stomen. Een prachtig gezicht, maar na 10 minuten zijn onze tenen en vingers er bijna afgevroren. Daarna rijden we door naar warmwaterbronnen waar we in kunnen ontdooien. Heerlijk en alle stoom in het ochtendlicht is ook een prachtig gezicht. Na de lunch gaan we naar het groene meer dat vandaag niet zo groen is omdat het niet waait. Vandaar een lange terugtocht naar Uyuni waarbij we nog mooie rotsformaties zien en er weer prachtige vulkanen te bewonderen zijn. Een vallei ziet er zo kleurrijk uit dat het de vallei van Salvador Dali wordt genoemd.
Gisteren zijn we met de bus van Uyuni naar Potosi gegaan. Ook dit was een aardige hobbelweg. Het uitzicht was echt prachtig met bergen die rood, wit, blauw, groen en geel kleuren door alle grondstoffen die er in de grond zitten. Het is vandaag zondag en in Potosi is er dan niet veel te beleven. Vandaar deze uitgebreide post. Tot de volgende keer, liefs uit Bolivia!
In de reisgidsen wordt je afgeraden om naar Uyuni te gaan met de trein. Duurt te lang, je komt midden in de nacht aan. Ondertussen hebben we van mede-reizigers gehoord dat dat wel meevalt. Nee, dan onze busreis.... Het eerste stuk vanuit La Paz valt wel mee. Maar dan begint het gehobbel. Klaske krijgt John´s kleine rugzak op haar hoofd en zegt nog heel optimistisch: "Ik hou em wel even vast totdat het voorbij is". John houdt em wel tussen z´n benen, anders had Klaske de tas nog uren kunnen vasthouden. Die nacht gaan John´s schoenen nog aan de wandel en komt er een fles water voorbij gehobbeld. Na zo´n 5 uur denderen over een gravel weg (type wasbord) komen we dan ook gebroken aan in Uyuni ´s morgens. Gelukkig hoeven we niet veel meer te doen dan een toer boeken voor de volgende dag.
Dat lijkt makkelijk, maar valt niet mee. Je leest allelei horror verhalen over slechte koks, dronken chauffeurs en overgezet worden naar een andere agency omdat jou agency te weinig toeristen heeft. Na wat wikken en wegen, praten met agencies en mede toeristen en wat onderhandelen hebben we uiteindelijk wat geboekt. 2 Ierse zussen waar we mee gekletst hebben besluiten met hun 3 vriendinnen met dezelfde toer mee te gaan. Wat een verademing, deze trip begint pas om half 11 in tegenstelling tot andere trips die vaak om 6 uur begonnen. Wij hadden een gezellig clubje met 2 franse meiden en een belgisch (vlaams)stel. We troffen het met de chauffeur/gids die veel vertelde, al was het dan in het Spaans. De eerste dag ging langs het trein kerkhof (wat ooit een museum had moeten worden) over de zoutvlakte van Uyuni. Wat oogverblindend wit! Het zoutmuseum en het zouthotel stellen niet veel voor, maar we zijn erg onder de indruk van Isla del Pescado. Een eiland midden op de zoutvlakte met heel veel cactussen. We lopen een rondje en maken veel foto´s/film. We lunchen en maken daarna nog veel "funny pictures". Doordat er geen perspectief is op de witte vlakte kun je foto´s maken alsof je op een fles water staat e.d. ´s Avonds slapen we in een zouthotel aan de rand van het zoutmeer. De volgende ochtend bekijken we de zonsopgang en gaan we naar een prachtig meer waar veel flamingo´s te zien zijn. Na de lunch volgen nog meer mooie meren met als afsluiter de "laguna colorado", het rode meer. Ook zien we deze dag nog een actieve vulkaan. In dit geval zien we alleen maar een klein rookpluimpje, maar ook hier is het landschap prachtig!
´s Nachts is het erg koud en wederom blijkt dat Klaskes ingewanden geen fan zijn van de hoogte (4200m) want de volgende ochtend zijn ze behoorlijk opstandig. We vertrekken om 4.30 uur om bij het opkomen van de zon de geisers te kunnen zien stomen. Een prachtig gezicht, maar na 10 minuten zijn onze tenen en vingers er bijna afgevroren. Daarna rijden we door naar warmwaterbronnen waar we in kunnen ontdooien. Heerlijk en alle stoom in het ochtendlicht is ook een prachtig gezicht. Na de lunch gaan we naar het groene meer dat vandaag niet zo groen is omdat het niet waait. Vandaar een lange terugtocht naar Uyuni waarbij we nog mooie rotsformaties zien en er weer prachtige vulkanen te bewonderen zijn. Een vallei ziet er zo kleurrijk uit dat het de vallei van Salvador Dali wordt genoemd.
Gisteren zijn we met de bus van Uyuni naar Potosi gegaan. Ook dit was een aardige hobbelweg. Het uitzicht was echt prachtig met bergen die rood, wit, blauw, groen en geel kleuren door alle grondstoffen die er in de grond zitten. Het is vandaag zondag en in Potosi is er dan niet veel te beleven. Vandaar deze uitgebreide post. Tot de volgende keer, liefs uit Bolivia!
-
08 December 2008 - 05:40
Jan Uit 279:
Nou John, als je van cactussen houdt dan moeten jullie toch een keer bij Jella en mij langs komen op Bonaire, in de tuin alleen al honderden cactussen, misschien wel duizenden. En op de rest van het eiland nog veel meer. En flamingo's hebben we ook, heel veel. En van die hobbel wegen zijn er ook genoeg te vinden.
En de grote plus punten: de hotels zijn prima, de restaurant erg lekker en je kan hollands praten en de gids kan dat ook :) -
08 December 2008 - 12:07
Ineke :
Mooi hé....
Ik werd helemaal stil van al die prachtige kleuren.
FC utreg nog zien staan op 1 van die treinen? Is wel een leuke verrassing- die zijn ook niet uit te roeien hé....
Nog in die warmwaterbaden gezeten? of waren jullie niet zo moedig?
groeten inmiddels weer uit delft.... liefs Ineke -
08 December 2008 - 21:00
Will:
Als Klaske haar maag niet blij is met de hoogte, dan wens ik jullie nog veel sterkte in Potosi. Gelukkig kun je er genoeg coca bladeren krijgen om op te kauwen of een kopje thee van te drinken. Bianca en ik zijn dit weekend zonder de kids weggeweest (naar Heemskerk en Monnickedam), ok het is geen Bolivia en Peru, maar we mogen wel zeggen dat we voor het eerst in ons leven Michelin ster hebben gegeten. -
09 December 2008 - 16:13
Peter:
hoi ben net terug van een vakantie in 'het st.jan' hoop dat je dat daar niet meemaakt het enigste souvenier (niersteen)zal ik nog lang bewaren en de foto's zijn niet zo spectaculair als die van jullie
groetjes en have fun -
09 December 2008 - 18:17
Kunny:
Wat weer een aparte landschappen,schitterend!KLaske,sterkte met het ingewand gewenst,liefs uit Leek! -
09 December 2008 - 18:47
Monique:
Tja, wie moois wil zien moet pijn lijden, maar dat gaat ook over en de foto's blijven...die zien er fantastisch uit, helemaal geweldig. We hebben hier ook al winterse taferelen gehad hoor...best leuk een foto van de sneeuw dat dan alweer snel over gaat in regen, zoals gebruikelijk in onze natuurgebieden met paden, koolmeesjes en zelfs nog de huismus!
Veel plezier nog en goede reis! Groetjes van ons allen. -
09 December 2008 - 22:02
Maaike:
Zo ik ben weer een beetje bijgelezen en gekeken na een aantal weken gemist te hebben. Geniet er maar van want als je een keer terug bent stap je zo weer in de drukte (zoals ik zelf merk).
Groetjes!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
